Riverside od samego początku wykazywał ogromny potencjał artystyczny, a debiutancki album tylko to potwierdził. Z każdym kolejnym koncertem zespołowi przybywało coraz więcej fanów. Zewsząd zaczęły spływać pochlebne recenzje. Po wydaniu drugiej płyty w środowisku progresywnym już nikt nie miał wątpliwości: o to nad Wisłą narodził się diament w najczyściejszej postaci.
Książka Maurycego Nowakowskiego „Riverside. Sen w wysokiej rozdzielczości” opisuje piętnaście lat działalności grupy. Jej drogę od pierwszych prób do pierwszych sukcesów, od skromnych koncertów, po występy na całym świecie. Całość powstała na podstawie rozmów przeprowadzonych z muzykami, czyli Piotrem Mittloffem Kozieradzkim, Piotrem Grudzińskim, Mariuszem Dudą i Michałem Łapajem, oraz osobami na co dzień z nimi współpracującymi: „Wiedza i znakomita większość cytatów wykorzystanych w książce pochodzi z moich rozmów z muzykami Riverside, oraz <<świadkami historii>>, przeprowadzonych w latach 2013-2016”.[1]
Dowiadujemy się między innymi, dlaczego panowie utożsamiani wcześniej ze sceną metalową, niekiedy wręcz ekstremalną, postanowili grać rocka progresywnego. Piotr Kozieradzki: „Poszedłem do <<Trójki>> i ten koncert przewrócił mi trochę w bani – śmieje się, wspominając. – Mam wrażenie, że wydarzenia tamtego wieczoru w największym stopniu sprawiły, że chciałem grać właśnie taką progresywną muzykę”[2] (mowa o występie 06.04.2001 r. w studiu im. Agnieszki Osieckiej brytyjskiej kapeli Porcupine Tree), „Album Domain <<Get Ettami>> ukazał się ostatecznie w 2002 roku, zbierając bardzo dobre recenzje, ale entuzjazm Piotra do tego czasu zdążył wyparować. Już w trakcie trudnych prac nad tą płytą Mittloff zaczął szukać muzycznej alternatywy. Czuł, że czas Domain dobiega końca, kryzysy i napięte sytuacje przypominały mu okres rozstania z Hate. Coraz bardziej męczyły go układy panujące w środowisku muzyki metalowej, no i przede wszystkim ciągnęło go w kierunku progrocka. ”[3] Jakie zrobili na sobie pierwsze wrażenie, Piotr Grudziński: „Zobaczyłem takiego bysiora stojącego na bramce i ktoś mi powiedział: <<Ty, to jest ten Mittloff, wiesz, ten z Hate…>>. To był byku taki, że on tam strach siał.”[4], z kolei Mariusz Duda dodaje: „Poznałem ich i pomyślałem sobie: o Boże, kto to jest, w co ja się wpakowałem? – Na samo wspomnienie Duda się śmieje – Nie powiem, żeby zrobili na mnie pozytywne pierwsze wrażenie. A tu proszę, jeden pan zaczął grać na gitarze, drugi na perkusji i robili to zupełnie nieźle, z tym, że szybko zdałem sobie sprawę, że kompletnie nie wiedzą, co chcą tworzyć. ”[5] Poznajemy kształt i przebieg pierwszych koncertów w Polsce i zagranicą. Michał Łapaj: „Backstage’em było małe podwórko, przez które wchodziło się także do klubu. Miejsce o tyle okropne, że od razu po wejściu do środka widniała długa, szeroka rynna, do której wszyscy sikali, stąd nieprzyjemny zapach rozchodzący się po całym klubie.” [6] (opis występu w Genk podczas debiutanckiej trasy po Europie). Artyści mówią również o kłopotach i obawach związanych z wykonywanym zawodem: „To było chyba jego apogeum problemów z astmą – mówi Mittloff.- W Lizard Kingu mieli dziwnie usytułowaną scenę, tyłem do okien wychodzących na ulicę, a przodem do wyjścia, tam wszędzie wokół byli ludzie, straszny tłok, a przez to mało powietrza. Być może oprócz astmy włączył się też niepokój związany z tym tłokiem i brakiem normalnego backstage’u. Ostatecznie Mariusz zszedł na dziesięć minut, żeby złapać powietrza, my nie wiedzieliśmy o co chodzi, czekaliśmy na scenie.”[7], czy „Niedługo po oficjalnym komunikacie mówiącym o komercyjnym sukcesie <<ADHD>> do skrzynek pocztowych Mariusza, Grudnia i Mittloffa trafiło pismo od prawnika, z którego wynikało, że były klawiszowiec Riverside, Jacek Mielnicki, żąda od ekskompanów stu tysięcy złotych za swój udział w procesie tworzenia albumu <<Out of Myself>>.”[8] Ale kariera muzyczna to przede wszystkim jedna wielka przygoda z wieloma pozytywnymi momentami: „Dojechaliśmy o ósmej rano do Moskwy – mówi Grudzień. - Spałem może ze dwie godziny, a tam na peronie chyba z dziesięć osób z transparentem. Dostaliśmy upominki, wódkę i ogórki. Fani naprawdę się spisali, na każdym kroku okazywali nam sympatię.”[9]
Książka jest sprawnie napisana, nie nudzi, nie męczy. Duży plus dla Nowakowskiego za sposób, w jaki przedstawia twórczość zespołu. Przy każdym utworze zamieścił szczegółowy komentarz, nierzadko wzbogacony wypowiedzią któregoś z muzyków, a mimo to napisany jest on prosto i przejrzyście, bez niezrozumiałej dla przeciętnego słuchacza terminologii muzycznej. Kolejny plus należy się za przybliżenie najważniejszych wydawnictw powstałych współcześnie w rocku progresywnym i zestawienie ich z albumami Riverside. Dzięki temu łatwiej zrozumieć fenomen grupy, jej mądrość w reagowaniu na trendy panujące w progresji oraz umiejętność bycia o krok przed konkurencją.
Przeważnie z dużym dystansem podchodzę do książek dedykowanym zespołom będących na początku, bądź w połowie swojej drogi artystycznej. Nawet jeżeli odniosły niebotyczny sukces. Gdyż jeszcze wiele przed nimi. Podobnego zdania byłem, kiedy usłyszałem po raz pierwszy o pracach nad biografią Riverside. „Za szybko” - mówiłem. Jednak przedwczesna śmierć Piotra Grudzińskiego (21.02.2016 r.) zmusza do przewartościowania własnych poglądów. Bo to już nie jest tylko historia grupy stojącej u szczytu sławy, a podsumowanie pewnego definitywnie zamkniętego rozdziału, ery z Piotrem Grudzińskim. Maurycy Nowakowski: „Przeprowadziłem w tym czasie trzydzieści wywiadów, rejestrując na dyktafonie około stu godzin wspomnień. W tym sześć, kilkugodzinnych rozmów z Piotrem Grudzińskim. Gdybym w 2014 ugiął się pod jakimikolwiek wątpliwościami i zwlekał z rozpoczęciem pracy, o dostępie do szczegółowych wspomnień Grudnia mógłbym zapomnieć. Zabrałby je na zawsze ze sobą…” [10].
Riverside po rocznej przerwie wznowił działalność. Wraz z nowym gitarzystą koncertowym wyruszył w trasę występując po różnych zakątkach Europy. W 2018 planuje wydać kolejny album. Wierzę mocno, iż chłopaki w przyszłości jeszcze wiele zamieszają, że z każdym następnych albumem będą docierać do coraz większej liczby słuchaczy, że zwołują niejedną listę. A za piętnaście lat Maurycy Nowakowski napisze: Riverside. Sen w wysokiej rozdzielczości cd. – 15 lat na samym szczycie muzycznego Olimpu.
quidam
[1] Maurycy Nowakowski, Riverside. Sen w wysokiej rozdzielczości. Czerwonak: In Rock 2016, s. 407
[2] Tamże, s. 57
[3] Tamże, s. 58
[4] Tamże, s. 50
[5] Tamże, s. 80
[6] Tamże, s. 175
[7] Tamże, s. 206
[8] Tamże, s. 294
[9] Tamże, s. 292
[10] Tamże, s. 9
